Шәкәрім Құдайбердіұлы

Жаныңнан жанымды артық көргенім жоқ,

Екеуінің мойнына арқан салып,

Екі аттың құйрығына байлап алып,

«Матайлап» ұран салып шауып-шауып,

Өлтіріп бір төбеге қойды апарып.

Тастады бесігімен баласын да,

Өлді-өшті, оны ешкім ойламаса.

«Пендеме, шын тілесе, беремін» деп.
Жалғанда жануменен өткізе көр,
Тыныштық, рахатымды кеткізе көр.
Дүниеде қосылуға жазбасаң да,
Өлген соң мұратыма жеткізе көр!»

Жандырма жанып тұрған жүрегімді,
Ерітпе атын айтып сүйегімді.
Ләйләнің атын жалғыз мен атайын,
Зарлатпа, бер жалынған тілегімді?
Сенің де жарың болса Ләйлә аттас,
Қайғылы сорлы болсаң өзім заттас,
Сен неге қанды жасты ағызбайсың,
Болып па ең ғашығыңның дертінен тас?

Тая ма айтқанынан қайраттылар.

Жанымды алшы, сатайын,

Тал шыбықтай бойыңа.

Жанымды алшы, сатайын,

Тал шыбықтай бойыңа

лы жүзде үлкен хан Әбілмәмбет
«Қалмақпен соғысам» деп хабар салды.
Орта жүзден де аттанды Сәмеке хан,
Үш жүзден жиылыпты бірталай жан.
Шеп құрып қара-қарсы соғысқанда,
Қазақ жеңіп, қалмақтан кегін алған.
Сол соғыс - хан Абылай келген кезі,
Қалмақтың сыбағасын берген кезі.

Надан жұрттың болады діні қатты,