Фариза Оңғарсынова

Қаптаған жан-күйімді мұнар мынау,

мен үшін аспан мен Жер тұман-қырау.

өзімді білсем егер, өзіңді мен

ешқашан жек көре алмайтын шығармын-ау.

Мен сондаймын.

Сүйсем егер, ғұмырлық сүйіп кетем.

Жұртқа менің жүрегім – тұйық мекен.

Аласарсам, ешкімге ұқсамайтын

сезіміммен көңілді биіктетем.

Міз бақпайтын адамдай жүре берем

күйіп-жанып жатса да төңірегім.

Білмейді жұрт (білмесін көңіл емін)

Менің барлық бал қылық, нәзіктігім

сенің ғана алдыңда төгілерін!

өзіңді-өзің жұбатып,

өзіңді-өзің алдайсың.

Күнді солай ұзатып,

түнді солай жалмайсың.

Батып жүріп мұң-шерге,

бір алданыш іздейсің,

болмайтынын білсең де,

бір үмітті үзбейсің.

Қонған екен тағдырдың құсы маған,

енді қалай төбемнен ұшыра алам?

Бақытым ба, болмаса азабым ба,

біле алмадым, ал бірақ сұсы жаман.

Бойыңды жастай түзедің –

қылықты, сәнді қыз едің,

жаныңа, сұлу көркіңе

ұмтылып өткен жүз ерін.

Арманың шығып алдыңнан,

жарасымдарың таң қылған.

Ал бүгін алқам-салқамсың,

шыққандай батпақ-балдырдан.

Бітті ме мәні өмірдің?

Күйбеңге неге көмілдің?

Нәзіктік пенен сұлулық—

әйелдің мәні, сырымды ұқ,

жоймасын нұрын көңіл-Күн!

1959

***

Тағы да көктем келді,

бал сезімдерге, сал сезімдерге ұран сап,

өткінші ғұмырдай қылықтары мол бұлаң шақ!

Көн көңілдер де теңіз боп көлкіп кетіпті-ау

ару қыз аңсап, жыр аңсап!

Бұ не деген құдірет!

Дүниенің бәрін құштарлық қаптап кеткен бе,

адамның бәрі мас болып жүр ғой от-демге!

Байырғы күңгірт күндер де қайтып келместей…

Жабырқап жүрген жоқ пенде.

Ұмытып жатыр жұмыр жер

өктем мезгілдің қалдырған қаза-қайғысын.

Жастық жүр жайнап екпіні-дауыл, Ай мүсін.

Тіледім: мұндай сәттерде зұлым ойынан

қатыгездер де айнысын!

Қыз-көктем келіп

қызғалдақ қадап жүр белде,

дүние түгел ұқсасын дей ме гүлдерге.

Табиғат жанды сергітіп алады екен-ау

тірліктен қажып қалжырап жүрген күндерде.

197 0

Көрмеген бұрын кісің бе ем,

қадалды неге жанарың?

Көп жанның мынау ішінен

көз алмай неге қарадың?!

Бөтен сөз ешбір айтпайсың,

кездесе қалсақ оңаша.

Ойланасың да, таппайсың

жасқанған бейне балаша.

Елеусіз ғана сөз айтсам,

құп алып, үнсіз қостайсыѕ.

Қуанасың ғой бір қайтсам,

көрмеген көптен достай шын.

Қадалса сенің жанарың,

лүпілдеп жүрек... Солай шын...

Айтсаңшы, дал боп барамын,

көз алмай неге қарайсың?!

СЕН ЕКЕУІМІЗ
Менменшілдік артты да сана-күштен,
екеуіміз де кетістік “тамам іс” деп.
Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,
сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен...
Екеуіміз де ақылға бекінбедік,
таластық та, “сенікі шетін” дедік.
Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек-тағы
дымымыз да кетпеген секілденіп.
Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,
деймін іштей: “ Табысқай екі ел бүгін!”
Екеуіміз де ұғындық, бірімізге
бірімізсіз өмір жоқ екендігін.
Елжірейсің—өкпенің бәрі

СЕН ТУРАЛЫ
Сен бір албырт жігітсің, білемін мен,
бір нәзіктік еседі жүрегіңен.
Сен кірбіңсіз, көңілді болсаң дәйім,
жаным сая тапқандай жүремін кең.
Сен мұңайсаң, сан ойлар қоршап мені,
деп қаламын: “Жүр екен аңсап нені...”
Жалт етіп бір қараған жанарыңнан
жан-күйіңді ұғамын сол сәттегі.
Сен сырт көзге жігітсің көптің бірі,
байқалмайды қызбалық, өткірлігің.
...Бір ғажайып күш сенің бойыңдағы жүрегімді балқытып, төктірді нұр..

САҒЫНА ТҮССІН ДЕДІҢ БЕ
Жүректі тербеп бал сезім,
қоштастым сонда дірілдеп.
Аузымнан шықпай бар сөзім,
ішімнен тұрдым “күнім” деп.
Жанарың сенің қадалған,
жаныма күн боп нұр септі.
Жиналған мынау жарандар
қарамай бізге тұрса етті...
Кеттің ғой сонда көп күнге,
қолымды неге қыспадың?
Тіледім самолеттің де
кешігіп барып ұшқанын.
Несіне тіктің көзіңді
сүйілмей қалған ерінге...
Сарғая күтіп өзіңді,
сағына түссін дедің бе?