Франтишек Богушевич

Ды якомусь чалавеку,

Як за сына, адпусціла.

Незадоўга змёрла цётка,

А я ж ехаць меў па дровы,

Бацька клікнуў, іду ў хату...

А асэсар - той - здаровы!..

Лясь мне ў морду, потым тату

Глянуў я - душа самлела:

Як падушкі, у іх твары,

Ў хаце пуста, толькі нары.

Ляжаць усе, з нас рагочуць,

Навет мейсца даць не хочуць.