Paulo Koelho

Mən ona görə ağlayırdım, – Veronika dedi. – Mən o həbləri qəbul edəndə nifrət etdiyim insanı öl­dür­mək istəyirdim. Bilmirdim ki, içimdə digər Veronika­lar mövcuddur, o Veronikalar ki, mən onları sevə bi­lərdim.

Onun üçün hər şey ilham mənbəyidir.

– Dəli olan sizsiniz, çöldə axı günəş yoxdur.

Zedka dedi. – Qəribədir ki, sərin, boz və buludlu günlərdə mən heç vaxt depressiyaya düşmürdüm. Sanki təbiət mə­nim­lə harmoniya təşkil edir, daxili aləmimi əks etdirirdi. Digər tərəfdən də hava günəşli olanda, uşaqlar oy­namaq üçün küçələrə çıxanda və hamı günəşin belə gözəl parlamasına sevinəndə, mən özümü son də­rə­cə­də pis hiss edirdim. Elə bil ki, bu şənlikdə iştirak edə bilməməyim mənə qarşı ədalətsizlik idi.

Lakin qoyunlar ona mühüm olan şeylər də öyrətmişdi: məsələn, dünyada hamının anlaya biləcəyi dil var. Bütün bu il ərzində ticarətin inkişafına çalışan Santyaqo bu dildə danışmışdı. Bu – inandığın, yaxud arzuladığın üçün həvəs və sevgi ilə gördüyün işlərin dili, canlanma dili idi.

Dünyanı hərəkətə gətirən budur, – dedi. – Əlkimyada bu, Dünyanın Ruhu adlanır. Sən haçan bütün qəlbinlə nəsə arzulasan, Dünyanın Ruhuna daxil olursan. Burada isə böyük qüvvə toplanmışdır.

Bax, mən xurma yeyirəm və deməli, başqa bir şeylə məşğul deyiləm. Gedirəmsə, deməli yalnız gedirəm, başqa heç nə etmirəm. Əgər döyüşmək lazım gələcəksə, onda başqa günlər kimi, həmin gün də ölmək üçün əlverişli olacaq. Ç

– Sən ona de ki, əzab çəkmək qorxusu əzabın özündən də pisdir.

Santyaqo vətənində deyilən atalar sözünü xatırladı: «Ən qaranlıq anlar sübhə yaxın olur».

Bir dəfə olan şey, ola bilər ki, daha heç zaman olmasın. Amma iki dəfə olan şey, mütləq üçüncü dəfə də baş verəcək».