Тахауи Ахтанов

«Адамның реніші тамшыдай жиналып, шарасынан асып төгілетін кез болады. Сол сияқты кісінің бір кездегі біреуге деген ықыласы жіңішкеріп барын, үзіліп кетеді.

Ғашықтық деген де ішпей-жемей есіңді алатын мастықтың бір түрі ғой деймін,

Бір-біріміздің ішімізді ашатын кілтті таппай, сырт сыйластықпен жүріп өмірімізді өткізіп алыппыз-ау»,

шешкен жоқ қой.

Қиядағы балапанына құзғын шүйілгенде етекте қанаты майрылып жатқан ана құстай. Талпынса да жете

алмайды. Бір қазыққа байланып шырылдап соны айнала береді.

Адам деген өз бойында қанша күш барын білмейді екен ғой. Таусылдым дейтінің әшиін-ақ нәрсе екен. Адам күші көзі бітелген бұлақ сияқты, аршысаң шыға береді.

еш нәрсе жоқ па, қалай? Әй, қайдам

Нардың түрі жүдеу, бүйірі солып, өркеші қамшылар жағына қисая бастаған. Тамыры құрған ағаштай семіп, кішірейіп бара жатқан ірі тұлғасы, күйіс қайырмай, қыбыр етпей тұрған мүсәпір бейнесі, әсіресе телміре қараған жасқа толы үлкен мөлдір көзі екі күйшіге қатты әсер етті.

Ботасы өлген боз інген