Әбіш Кекілбаев

Адам деген неменің ғұмыры ұйтқып-ұйтқып басыла қалатын қырдың желіндей құр әншейін өткінші нәрсе ғана болса, тұсында соның әрбір ұсақ-түйегін жіпке тізіп тіркеп бағатын адамның жады да мына сусыма құмдай тұрлаусыз бірдеңе екен ғой. Сонда анау аспан мен мынау жердің арасында баянсыздықтан басқа ештеңенің болмағаны да. Басқасының бәрі – өткінші, тек баянсыздық қана мәңгілік пе?

әр адамның сыры көкейінде жатқанда ғана өзінің қаруы да, аузынан шығып кеткен соң естіген кісінің қаруы емес пе?

құшақтары талғанша құшып, қоржындары толғанша тонауларына

Баяғы қорлықты бүгінгі мәртебе, баяғы азапты бүгінгі бақыт ұмыттырмады ма!

Бірақ, бүгін мәңгілік болса, ажалсыз болса, кешегілер қайда?

Кеше деген әлсіздіктің екінші аты.

Күштіліктің шын аты -Мәңгілік...

Бүгін деген – қорқыныш пен үміттің екі ұдай аралығы.

«Әлсіздік те – тығырық... Одан да қашып құтылар айла-амалыңның көп болғаны дұрыс».

Баяғыда сұңғыла Сүлейменге бір күні құмырсқа кеп: «Саған жаратқан ием желді неге бағындырып бергенін білесің бе?»-деп сұрапты. Сүлеймен қапелімде жауап таба алмай мүдіріп қалыпты. «Ол сенің патшалығыңның ақыр түбі желге ұшатынына меңзегені», –депті құмырсқа.