Жүсіпбек Аймауытов

ауызға алуға бір адамның тілі бармады. Өйткені ол жара атын атауға адамның аузы жиренетін жара еді, ол жалғыз Мамырбайға емес, бәріне де намыс, қорлық, масқаралық ед

Қара торы, орта бойлы, қошқар тұмсық, түлкі мұрт шүңірек көз жігітпін.

Березе сұр шапан, cap сапиянға қара ала жапқан күміс белбеу, аяғымда көнелеу қисық табаным бар. Белбеуімдегі жарғақ

далбағайым, шашақты сары қында мүйіз сапты өткір кездігім, алдыңғы қапталдағы дабыл байлайтын ұзын қайыс шеттігім менің өнерсіз жігіт еместігіме айғақ болар.

Өмір — қабақтың қаққаны.

Мен таңқы мұрын, бадырақ көз, шұнақ құлақтау, жар қабақтау, кірпі шаш, қырыс маңдай, қара сұр жігітпін.

Желден жаралған желге мінбей, адамға желік бітпейді екен.

Қолым хат білсе, Күршін өзенін теріс ағызар ма едім, қайтер едім...

жатсам ұйқым, тұрсам күлкім келмеді.

Асқанға тосқан деп,