Жұбан Молдағалиев

ҚЫЗЫЛ ГАЛСТУК

(поэма)

Ұлым Азаматқа

1

Көк теңіздің жағасына

Алтын доптай қалқып жеткен,

Жетті күннің шарасы да

Көкжиекке балқып көктен

Қара күрең ніл салғандай

Жасыл бақтың жапырағы.

Бұлдыр тартып, бусанғандай,

Алатаудың жатыр қары.

Суарады гүл алапты,

Бұлақ атып биігінен.

«Кеш жарық!» деп тұр Алматы,

Босап жұмыс киімінен.

Тартады ашық терезелер

Бақ самалын, кеш самалын.

Сол самалмен бірге кірер

Қоралардан көш самаурын.

Үнсіз шығып, күліп кіріп,

Тұрар терге еркін барып,

Үйлі жанды біріктіріп,

Булықтары бүлкіл қағып.

Соның бірін босата сап,

Шықты Мұқан ауласына.

Апорттары қоса самсап,

Иіледі бау басына.

– Папа! – дейді бала дауыс,

Алма бақтың арасынан, –

Таптым, міне, жаңа қоныс,

Жақсы орын жоқ дәл осыдан.

«Үһ» деп Мұқан, кешкі ауаны

Көкірегін кере жұтып,