Inci Aral

Çoğu kez kendi kendime bile dayanamadığımı biliyorum. Başkaları için herkes az çok dayanılmazdır aslında.

Menopoz sonrasının kadınlığın altın çağı olduğu görüşünü savunan yüreklendirici yazılar okuyorum. Bu dönem, kadının özgürlük dönemiymiş. Bağımsız ve başarılı yeni bir hayat, kendisi için yeni olanaklar ve fırsatlar yaratabileceği mevsim. Kadınlar bu yaşlarda da hâlâ çekici ve güzel olabiliyor, cinselliklerini, gebe kalma korkusu kalmadığından çok daha yoğun ve istekli yaşıyorlarmış. Çocukları büyümüş, sorumlulukları azalmış, ekonomik durumları düzelmiş ve eşleriyle aralarındaki çatışmalar durulmuş olduğundan daha mutlu hissediyorlarmış kendilerini.

Çok güzel...

Ama bu görüşlerin, çevremdeki kadınların gerçeklerine pek uymadığını görüyorum. Menopoz toplumda, kadının artık durulup oturduğu, hayattan emekli olduğu dönem sayılıyor. Ya da böyle olması gerektiği kanısı yaygın. Menopoza giren kadının yaşama coşkusu ve taşkınlığı kınanıyor; büyükanneliğin, hanımefendiliğin dar, sıkıcı alanından dışarıya doğru attığı her adım uygunsuz bulunuyor. Bu kavrayış temelde, çoğunluğun kadın hayatını bir insan hayatı bütünlüğü içinde görememesinden doğuyor kuşkusuz.

Durumumla ilgili kitaplar arıyorum. Pek yok. Daha çok ABD’li feminist yazarların genel olarak kadın üzerine yazdıkları kitapların bazı bölümlerinde kısaca olgunluk ve değişim dönemi olarak söz ediliyor menopozdan. Yetersiz, ya çok iyimser ya da gereğinden fazla karamsar buluyorum okuduklarımı.

Bizde ise böyle bir sorun yok sanki. Onca sorun ortasında sıra gelmiyor belki de. Yolsuzluklar, rüşvet skandalları, köktendinciliğin önlenemez yükselişi, fal, büyü, enflasyon... Kayıp insanlar, işkence, faili meçhul cinayetler, güneydoğudaki savaş, işsizlik, erozyon... Menopoz bir lüks bizim için...