Сәкен Сейфуллин

Отырса сабақ оқып өңкей бала,

Қайысқа Ләйлә келер тұра сала.

«Мына бір сабағыңды ұмыттың», — деп,

Өтірік бір оқуға жабар жала.

Сондайды сылтау қылып сөз қатады,

Іштегі ғашықтығы тек жатады.

Көзім жетпес алдыма.

Осымен өмір өтер ме?!

Қайысым, саған не қылдым,

Жан жүрегім сенде түр.

Сен не сездің, не білдің,

Сенің жаның менде тұр.

Менің жаным өзінде,

Менде құры кеуде тұр.

Екі кезім көзінде,

Бір керейін деуде тұр.

Көзімді жұмып жатайын,

Түсі келіп ойыма.

Оңбасыңа амал жоқ,

Қызыл гүлің солған соң.

Махаббаттан жаман жоқ.

Бір айырылмақ болған соң.

ит қарнына сары май жақпаған»

«Алаш туы астында

Күн сөнгенше сөнбейміз!

Енді ешкімнің Алашты

Қорлығына бермейміз!!

Өлер жерден кеттік біз.

Бұл заманға жеттік біз

Жасайды Алаш өлмейміз:

Жасасын Алаш жасасын!

Жасасын Алаш жасасын!

Алаш туы астында

Күн сөнгенше сөнбейміз!

Енді ешкімнің Алашты,

Қорлығына бермейміз!!

Өлер жерден кеттік біз. Бұл заманға жеттік біз. Жасайды Алаш өлмейміз, Жасасын Алаш жасасын!»

(Ғаббас)

Көдеден көп қайнаға-ау, түйе ауғанда қайда едің?»

басымыз айдауға, малымыз байлауға душар болатын болса

Сүйгеніне бара алмаған, малға сатылған сорлы қыз қайғыдан өлді ғой...»

Манаураған жер мен көк — меңіреу. Меңіреу жаратылыс көздің жасын көрмейді. Жылаған жанның қайғысын сезбейді.