Mirjam Mous

Ondanks zijn ongerustheid schoot Mick in de lach. Dat soort fantasieën kreeg je alleen als je zo veel sciencefictionfilms keek als hij. Hij kon beter naar het vaste toestel van Jerro’s ouders bellen en aan Kasia vragen of ze inmiddels mee

Zijn hand ging naar zijn broekzak.

O nee. Zijn mobieltje lag nog op Jerro’s kamer.

oma belde dat jullie veel te lang wegbleven.’
De boodschappen! Die stonden nog in het ziekenhuis.
‘Oeps,’ zei Teddie. ‘We moeten nog even terug, geloof ik.’
’s Avonds zaten Teddie en ik met een paar mensen uit onze klas op msn. We vertelden natuurlijk over ons avontuur. Lars stuurde meteen een hele rits hartjes en zoenende mondjes. Zooo lief! Mijn moeder voerde me liters kippensoep en mijn vader kwam wel honderd keer vertellen hoe trots hij op me was.
En toen was het maandag en moesten we weer gewoon naar school. Nou ja, gewoon…
Zodra we het plein op kwamen, werden we als popsterren onthaald.
‘Goed, man!’ riep Milan.
‘Nou.’ Lars sloeg bezitterig zijn arm om mijn middel.
‘Heb je ook een beloning gekregen?’ vroeg Melissa met eurotekens in haar ogen.
Teddie schudde grinnikend haar hoofd.
Ineke haalde een zak drop tevoorschijn. ‘Jullie hebben wel een traktatie verdiend.’

Als je dat maar laat!’
Een dokter onderzocht me en daarna kon ik naar huis. Wanhopig keek ik Teddie aan. ‘Zo ga ik dus echt niet over straat.’
Toen pakte ze alsnog haar mobieltje, maar dan om haar vader te bellen.
Hij haalde ons op met de auto. Ik wikkelde Teddies das om me heen en sloop naar buiten, terwijl ik uit alle macht probeerde om onzichtbaar te zijn. Het was jammer dat de wagen geen geblindeerde ramen had.
We draaiden de straat van Teddies huis in. Blijkbaar was mijn moeder ook ingeseind, want ze stond naast die van Teddie voor het raam op de uitkijk.
De wagen was amper geparkeerd of ze stoven naar buiten. Mevrouw Teubner op een paar pantoffels die nog een graadje erger waren dan mijn geleende badslippers. Ik bedoel: welke vrouw van boven de veertig draagt er nou nog leeuwensloffen?
‘Alles goed met jullie?’ Mijn moeder kneep in onze armen en schouders, alsof ze wilde controleren of we nog heel waren.
Mevrouw Teubner schudde non-stop haar hoofd. ‘Ik werd zo ongerust toen oma

jongen gered. De meeste mensen zijn niet zo moedig.’
‘Ja, Maud was geweldig,’ zei Teddie trots.
‘Ik niet alleen. Als jij niet op het idee van die das was gekomen…’ Ik werd misselijk. Het had ook heel anders kunnen aflopen.
Teddie bekeek het breisel, dat behoorlijk was uitgerekt.
Ze grinnikte. ‘Volgens mij is hij nu vier meter.’
Teddie ging koffiedrinken met de agent. Hij wilde onze namen en adressen en een gedetailleerd verslag.
Ik werd naar een kamertje gebracht. Een verpleegster zei dat ik mijn natte kleren moest uittrekken en daarna duwde ze me onder een hete douche. Ze gaf me wegwerpondergoed. En een rare joggingbroek, een trui die een paar maten te groot was, sokken en badslippers, die ik mocht lenen.
Zodra Teddie me zag, gierde ze het uit.
‘Ben ik even blij dat Lars er niet bij is,’ zei ik. (Lars is mijn vriendje.)
‘Ik wil wel een foto van je maken,’ bood Teddie aan. ‘Met mijn mobieltje.’

klommen naar beneden. Ze visten ons uit het water, droegen ons naar boven en rolden ons op de oever.
Een hysterische vrouw stormde op de jongen af. ‘Menno!’
‘Mama.’ Hij barstte meteen weer in snikken uit.
Ik klappertandde nog erger dan Teddies oma. Een hulpverlener wikkelde snel een folieachtige deken om me heen. Menno werd eveneens ingepakt en daarna naar de ambulance gebracht. Zijn moeder stapte ook in, de deuren sloegen dicht en ze reden weg.
‘Gaat-ie?’ vroeg Teddie bezorgd.
‘K-k-koud.’
‘We brengen je even naar het ziekenhuis,’ zei een politieagent.
‘I-ik ben niet ziek.’ Ik had meer behoefte aan hete kippensoep.
‘Maar wel blauw.’ Teddie keek de agent aan. ‘Ik ga met Maud mee, hoor.’
Zij mocht op de voorbank en de Tedmobile en de boodschappentas gingen in de kofferbak. Ik zat achterin in mijn deken op een plastic zeiltje tegen het lekken.
De agent keek in zijn achteruitkijkspiegel. ‘Jullie hebben het leven van die

isbn 978 90 00 30294 9
nur 283
Een aantal van deze verhalen werd eerder gepubliceerd in het tijdschrift Tina, weekblad voor meiden van 9 t/m 13 jaar.
www.tina.nl

© 2008 Uitgeverij Van Holkema & Warendorf,
Unieboek bv, Postbus 97, 3990 db Houten
www.unieboek.nl
www.mirjammous.nl
Tekst: Mirjam Mous
Illustraties: Samantha Loman
Vormgeving omslag: Petra Gerritsen
Zetwerk binnenwerk: ZetSpiegel, Best

Van Mirjam Mous zijn ook verschenen:
Maffe meiden
Maffe meiden 4ever maf
De StrandTent 1
De StrandTent 2
De StrandTent 3
De StrandTent 4
De StrandTent 5
De zomer van Fay en Marscha (bundeling van De StrandTent 1 & 2)

‘Teddie!’
‘Niet opgeven, Maud! Ze komen zo.’ Teddie klonk al net zo paniekerig als ik.
‘Ik kan niet meer.’ De tranen sprongen in mijn ogen.
‘Wacht.’ Het bleef even stil.
Heel even flitste het door me heen: ze was toch niet weggegaan? Maar toen kwam er een rood ding naar beneden. Het zakte en zakte, tot vlak bij mijn hoofd.
Teddies das!
Ik greep het uiteinde en zei tegen de jongen dat hij aan mijn nek moest gaan hangen. Als een aapje klemde hij zich aan me vast. Ik wikkelde de das stevig om mijn pols. Het was een prima reddingsboei, ik kalmeerde meteen.
‘Zal ik jullie naar boven hijsen?’ vroeg Teddie.
Hallo, dit was geen actiefilm maar écht.
‘Ik wacht liever!’ riep ik terug.
En toen leek het toch nog op een actiefilm. Ik hoorde loeiende sirenes.
‘De politie, de brandweer en een ambulance!’ riep Teddie opgewonden. ‘Ze komen jullie allemaal redden!’
Een paar sterke brandweermannen hingen touwladders tegen de wand en