William Shakespeare

Өлмек пе, қалмақ па — ендігі сауал екі ұдай.
Өмір, өлім — арпалыс. Татар дәмім
Таусылды деп бас ием бе тағдырға,
Әлде мынау қасіреттің селімен
Жан шыққанша жағаласып, бұлардың
Бітірсем бе істерін? Өлмек. Ұмыт болмақ.
Үзіп тастап ой-арманның арқауын,
Тәнге тәуел азап-сордан арылмақ.

Төзбес еді-ау жан баласы жалғанда
Масқарадай мазағына ғасырдың;
Көнбес еді жебір мықты жегенде,
Қорлағанда тоғышарлар, мансаптар,

Кісі еместер кісілерге күлгенде —
Көнбіс жандар көнбес еді-ау осылардың бәріне
Өз тағдырын бітіре алса оп-оңай
Бір-ақ салып қанжарды! Қалай пенде
Келіспесін мынау жалған дүниеде
Күнелтпекке ит-қор жаны қалжырап, —
Белгісіз ғой о дүниеде не бары,
Бөтен жақтан қорқады ғой байғұстар, —
Кеткендердің қайтып келген бірі жоқ,
Сыры жұмбақ сыртқа қарай қашқанша.

Тәуекелің, гүлдей солып, таусылмақ.
Тап осылай бастапқы серт серпінді,
Түк татырмай, амалсыздан өледі,
Соза берсең аяғын. Жә, жарайды!
Офелия! Ақ періште! Менің күллі күнәмды
Қосып оқы дұғаңа.
Офелия.

кеңді шаққан әп жылан
Әкең тәжін киіп отыр басына.

Гамлет.
Уа, көк пен жер! Тағы нең бар?
Дозақ па әлде? Сап, сап, жүрек, шыдап бақ!
Аяқтарым, тік тұрыңдар бүгілмей!
Есте сақта дедің-ау?.. Есім барда сақтармын
Быт-шыт болған мынау шардың ішінде.
Сорлы Әруақ, есте сақта дедің-ау?
Тақтасынан зердемнің сезінудің
Бар белгісін сүртемін; барлық сөзін кітаптың
Естегімнің тамам бейне, таңбасын, —
Бала кезден байқағанның күллісін,
Өшіремін. Жалғыз сенің жарлығыңа бағынып
Еш қоқыссыз, мидың барша кітабын
Том-том күйі түгел жазып түгесем.

Баяғы жер сілкінетіннен бері, санап көріңізші, аттай он бір жыл өтіпті.